Even je schouders er onder zetten
Even je schouders er onder zetten…
Even een tandje bijzetten…
Nog even een schepje er bovenop doen…
Even dat stapje extra zetten…
Nog even doorbijten…
We herkennen ze vast wel, deze uitspraken op ons werk. We spreken hierbij een soort valse verwachting uit dat het om iets tijdelijks gaat, terwijl de praktijk ons leert dat het regelmatig anders loopt. Laatst stond er bij een vacature; ‘we streven bij een sollicitant naar 200% inzet en géén 9/5 mentaliteit.’ Streven naar 200% inzet…?!
Helaas horen we dit soort uitspraken maar al te vaak!
Nog iets opvallends in bovenstaande uitspraken; het woord ‘even’! We zeggen vaak: ‘Ik ruim het nog even op. Ik ga even aan dat project werken.’ Hoeveel tijd gunnen we onszelf als je ‘even’ zegt? Hoeveel waarde heeft iets, als je er ‘even’ voor zet? Het lijkt een simpel stopwoordje, maar het effect ervan is enorm. We maken onszelf én wat we doen kleiner.
Bijzonder dat we altijd streven naar zo’n hoge inzet, altijd maar doorgaan, en dat we onze grenzen slecht (kunnen) aangeven. Het blijkt zo vaak desastreus af te lopen. Een mens is nu eenmaal geen bodemloze put, we zijn geen puppet-on-a-string, het alsmaar doorgaan eist zijn tol. En dan…is het op een gegeven moment op! We worden ziek, raken overwerkt, overspannen, of erger, in een burn-out, het ligt allemaal op de loer. Of er gebeurt opeens iets waardoor we gedwongen worden om juist terug te schakelen in plaats van een tandje bij te zetten.
Onlangs heb ik een gebeurtenis meegemaakt waardoor ik de afgelopen weken juist een stapje terug heb gezet. Terug bij mezelf en goed voor mezelf zorgen. Het ondergaan van gedachten en gevoelens die hierbij opkwamen. Toegeven aan lichamelijke vermoeidheid. Heel veel rust nemen. Stilte opzoeken.
Dagelijks wandelen langs het water of door het bos; het maakt kalm en helder. Ontluikende knoppen ontdekken en jonge geitjes observeren versimpelen het leven, het relativeert enorm. Het voelen van de warme zon, of juist de koude wind trotseren en genieten van een strakblauwe lucht. Herwaardering van natuurlijk herstel.
We krijgen allemaal levenslessen op ons bordje, waar we op het moment suprême (nog) niet het nut van kunnen inzien, maar op een later moment toch ontdekken dat deze ervaringen ook bij ons leven (mogen) horen. Dat het leermomenten zijn en dat we er van groeien, net als de ontluikende knoppen in de natuur.
Een fijne nieuwe week gewenst en ik ga er weer voor de volle 95% tegenaan….?